کد مطلب:252476 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:254
قساوت و خشونت علیه مستضعفان
محمد بن عبدالملك زیات با آن كه ادیب و شاعر بود رقت قلب و احساس مردمی نداشت بسیار سنگدل بود، ادبیات و شعر و شاعری را بازیچه الفاظ و كلمات می پنداشت و هنری برای ارسال پیام به توده مردم نداشت و تعهدی مسئولیت آفرین و راستین در شعرش یافت نمی شد.
روح نوازترین كلمات در وی اثر نداشت در دوران وزارت خود برای مجازات خلق بی پناه و رزمندگان شجاع و حق گویان بی باك تنوری از آهن ساخت، درون تنور به دستور او میخ كوبیده شده بود، هر كس را كه اراده می كرد مجازات كند فرمان می داد كه تعقیبش كنند
[ صفحه 143]
و خانه و كاشانه او را تفتیش نمایند اثاث و مایحتاج او را در هم ریزند و به یغما برند و سپس زنجیر به دست و كتفش زنند به كاخ ستم آوردندش آنگاه دستور می داد كه تنور را با هیزم و چوب زیتون، آتش كنند انقلابیون و مستضعفان جامعه در اثر آزار میخ های گداخته و فشار و تنگی تنور آن تیره بخت دیو سیرت به سخت ترین مجازات گرفتار می شدند تا به تدریج هلاك می گشتند.
مأموران و حاكمان و ثروتمندان و شخصیت هائی را كه می خواست ثروتشان را به چنگ آورد و یا همساز و همنوای دستگاه خلافت سازد به دو راه با آنان وارد مبارزه می شد یا باید همه چیز خود را تقدیم خلیفه یا وزیر گردانند یا به ناچار به تنور سوزان گرفتارشان می ساخت. گفته می شود كه قبل از وزارت خائنانه زیات هیچ خلیفه و یا وزیری مقصرین را بدین طریق مجازات نمی كرد.
این تنور وحشتناك ترین مجازات در آن عصر به شمار می رفت، چه بسا بیچارگانی كه به صرف اتهام، تهمت و افتراء گرفتار دژخیمان دستگاه می شدند، آنان را به نوبت در تنور می انداختند، متهمین را گاهی یك تا دو ماه زنده زنده در تنور می سوزاندند تا بتوانند همه چیز او را تصرف كنند و مالك شوند.
این بود كه خبر مجازات به رشته شدن متهمین در تنور زبان به زبان می گشت، موضوع داغ و نقل محافل شده بود، همه از گرفتاری بی علت در تنور زیات وحشت داشتند، زیات احساس و وجدان نداشت چون فقط پول، مقام و قدرت را می خواست، اینگونه جنایات در قلمرو خلافت و سلطنت بسیار بوده است! مردم بی گناه و
[ صفحه 144]
بی تقصیر را به صرف اتهام گرفتار می كردند، ثروتشان را می ربودند و برای ارضای اغراض شخصی و هوی و هوس خود خاندانی را از میان برمی داشتند زیات شاعر و ادیب سخت جانی بود و مردم همه در دل می گفتند، ای كاش صاحب این تنور خود گرفتار آن شود و در تنور افتد عاقبت نیز چنین شد و دوزخ تنور دنیا به دوزخ جاوید آخرت وصل یافت و زیات تا ابد گرفتار لهیب مهیب آتش دوزخ شد.
روح نوازترین كلمات در وی اثر نداشت در دوران وزارت خود برای مجازات خلق بی پناه و رزمندگان شجاع و حق گویان بی باك تنوری از آهن ساخت، درون تنور به دستور او میخ كوبیده شده بود، هر كس را كه اراده می كرد مجازات كند فرمان می داد كه تعقیبش كنند
[ صفحه 143]
و خانه و كاشانه او را تفتیش نمایند اثاث و مایحتاج او را در هم ریزند و به یغما برند و سپس زنجیر به دست و كتفش زنند به كاخ ستم آوردندش آنگاه دستور می داد كه تنور را با هیزم و چوب زیتون، آتش كنند انقلابیون و مستضعفان جامعه در اثر آزار میخ های گداخته و فشار و تنگی تنور آن تیره بخت دیو سیرت به سخت ترین مجازات گرفتار می شدند تا به تدریج هلاك می گشتند.
مأموران و حاكمان و ثروتمندان و شخصیت هائی را كه می خواست ثروتشان را به چنگ آورد و یا همساز و همنوای دستگاه خلافت سازد به دو راه با آنان وارد مبارزه می شد یا باید همه چیز خود را تقدیم خلیفه یا وزیر گردانند یا به ناچار به تنور سوزان گرفتارشان می ساخت. گفته می شود كه قبل از وزارت خائنانه زیات هیچ خلیفه و یا وزیری مقصرین را بدین طریق مجازات نمی كرد.
این تنور وحشتناك ترین مجازات در آن عصر به شمار می رفت، چه بسا بیچارگانی كه به صرف اتهام، تهمت و افتراء گرفتار دژخیمان دستگاه می شدند، آنان را به نوبت در تنور می انداختند، متهمین را گاهی یك تا دو ماه زنده زنده در تنور می سوزاندند تا بتوانند همه چیز او را تصرف كنند و مالك شوند.
این بود كه خبر مجازات به رشته شدن متهمین در تنور زبان به زبان می گشت، موضوع داغ و نقل محافل شده بود، همه از گرفتاری بی علت در تنور زیات وحشت داشتند، زیات احساس و وجدان نداشت چون فقط پول، مقام و قدرت را می خواست، اینگونه جنایات در قلمرو خلافت و سلطنت بسیار بوده است! مردم بی گناه و
[ صفحه 144]
بی تقصیر را به صرف اتهام گرفتار می كردند، ثروتشان را می ربودند و برای ارضای اغراض شخصی و هوی و هوس خود خاندانی را از میان برمی داشتند زیات شاعر و ادیب سخت جانی بود و مردم همه در دل می گفتند، ای كاش صاحب این تنور خود گرفتار آن شود و در تنور افتد عاقبت نیز چنین شد و دوزخ تنور دنیا به دوزخ جاوید آخرت وصل یافت و زیات تا ابد گرفتار لهیب مهیب آتش دوزخ شد.